Dla kogo operacyjny zabieg bariatryczny?

O otyłości mówi się współcześnie w kategoriach epidemii. Na całym świecie w zastraszającym tempie zwiększa się liczba osób dotkniętych tą chorobą. Nadmierne spożywanie wysoko przetworzonej żywności, mała aktywność fizyczna i życie w przekonaniu, że kochanego ciała nigdy za wiele skutkuje gromadzeniem niepotrzebnych kilogramów.

Nie zawsze jednak przybieranie na wadze i niemożność pozbycia się nadwagi wynika z błędów żywieniowych i niehigienicznego trybu życia, chociaż te dwa czynniki odpowiadają za ok. 90% przypadków otyłości. Czasami otyłość jest wynikiem:

Otyłości sprzyja także zażywanie niektórych leków, np. przeciwpadaczkowych, przeciwcukrzycowych, przeciwdepresyjnych czy neuroleptyków.

Nadmiaru kilogramów nie można lekceważyć. Osoby otyłe częściej niż osoby zdrowe zapadają na cukrzycę, nadciśnienie tętnicze, schorzenia dróg żółciowych, chorobę niedokrwienną serca, miażdżycę, chorobę zwyrodnieniową stawów, bóle kręgosłupa, choroby nowotworowe, zaburzenia gospodarki lipidowej i hormonalnej oraz inne. Ludzie otyli żyją średnio o 10 lat krócej niż ludzie zdrowi.

Operacyjne leczenie otyłości stosuje się u osób, u których nie powiodła się trwała utrata masy ciała przy wykorzystaniu metod zachowawczych:

Zabiegi operacyjne związane z leczeniem otyłości można podzielić na 3 grupy:

• operacje restrykcyjne ,
• wyłączające,
• kombinacje obu tych metod.

Zabiegi restrykcyjne polegają na zmniejszeniu pojemności żołądka poprzez wykonanie jego pionowej plastyki lub wykorzystanie specjalnej opaski. Zabiegi wyłączające mają na celu zmniejszenie wchłaniania pokarmu. Uzyskuje się to za sprawą wyłączenia znaczącej części jelita z procesu wchłaniania w wyniku połączenia żołądka z końcowym odcinkiem jelita cienkiego. Z pozostałą częścią jelita cienkiego zostaje połączona dwunastnica oraz uchodzące do niej drogi żółciowe i trzustkowe. Kombinacja obu tych metod polega na podziale żołądka na część mniejszą, do której przyłącza się jelito cienkie i część większą, która łączy się z pozostałymi niezbędnymi do funkcjonowania organami. Pokarm trawiony jest w mniejszej części żołądka.

Operacja bariatryczna jest zabiegiem skomplikowanym i obarczonym dużym ryzykiem, szczególnie w przypadku osób z otyłością skrajną o BMI >40, dlatego jest traktowana jako ostateczność.

Diagnostyka otyłości wykonywana przez specjalistów obejmuje szereg zróżnicowanych badań. Są wśród nich badania antropometryczne, spirometryczne, badania wydolności fizycznej, pomiar składu ciała, badanie wydatku energetycznego, genetyczne, przemiany materii, badania laboratoryjne, wywiad żywieniowy i szkolenie dietetyczne.
Wskazaniem do operacji bariatrycznej jest:

• BMI>40% lub BMI>35%w przypadku osób, u których wraz z otyłością współwystępują
  dwie lub więcej chorób (np. cukrzyca i nadciśnienie tętnicze),
• wiek od 18 do 60 roku życia – powyżej 60 roku życia można rozważać operację, jednak jest
  ona obarczona większym ryzykiem,
• uwarunkowania psychologiczne, rodzinne i socjalne – osoba przebywająca w otoczeniu
  sprzyjającym otyłości, ale podejmująca próby leczenia otyłości i zmotywowana do
  pracy nad sobą jest dobrze rokującym pacjentem.

Istniej kilka przeciwwskazań do operacji baratrycznej. Są to:

• choroby zapalne przewodu pokarmowego – np. przewlekłe zapalenie przełyku czy owrzodzenie żołądka i dwunastnicy,
• choroby sprzyjające krwawieniom z przewodu pokarmowego – np. żylaki przełyku, czynna choroba wrzodowa,
• anomalie anatomiczne – np. zwężenie odźwiernika,
• poważne choroby układu oddechowego, krążenia lub nerek,
• uzależnienia od alkoholu i narkotyków, niektóre choroby psychiczne – uniemożliwiają odpowiedzialną współpracę pacjenta z lekarzem niezbędną w procesie leczenia pooperacyjnego,
• przewidywany brak współpracy po operacji.

Operacja bariatryczna często jest jedyną drogą poprawy stanu zdrowia i komfortu życia osób chorych na otyłość. Nie można traktować jej jako metody odchudzania. Stanowi poważne wyzwanie, a jej przeprowadzenie wymaga wielu przygotowań.

Finansowanie MediRatami procedur bariatrycznych